شهریار کوچولو
گاهی وقتا خیلی زود دیر می شه ! برای همینه که دیر می فهمی خیلی زود دیر شده !شهریار کوچولو
گاهی وقتا خیلی زود دیر می شه ! برای همینه که دیر می فهمی خیلی زود دیر شده !آدما
آدما .......
آدما مثل واژه هان.اگه واژه ای رو خوش خط بنویسی راحت می تونی بخونی.اگه بد خط بنویسی نمی تونی بخونی.بعضی از واژه ها هم چند تا معنی دارن و......
آدما هم دقیقا این شکلی اند.
بعضی هاشونو می تونی راحت بشناسی و شناختن بعضی هاشون کار ساده ای نیست یا یه سریشون چند تا چهره پشت نقاباشون دارن.
همه ی این آدما قابل تحملند.
اما ............
اما واژه هایی هستن که خیلی خوش خط ولی با غلط املائی نوشته می شن.
آدمایی هستن که فکر می کنی خوب خوب میشناسی شون .فکر می کنی که تمام چیزا رو در بارشون میدونی.
یادمه مدرسه که میرفتم وقتی که املا داشتیم همیشه بعد املا می گفتم:
"خیلی راحت بود من حتما 20 می شم"
ولی وقتی کلمه ها رو از رو کتاب چک می کردم یا با بچه ها صحبت می کردم یا معلممون املا ها رو تصحیح میکرد تازه می فهمیدم که غلط املائی دارم.
این آدما رو هم می تونی بعد یه مدت بشناسیشون.یا خودشون نشون میدن , یا یکی کمکت میکنه , یا بعد متوجه اشتباه خودت می شی.
ولی یه فرقی این وسط هست
میتونی غلط املایی هارو با چند بار تمرین بر طرف کنی و مطمئن بشی اگه بار دیگه این کلمه رو شنیدی درست بنویسی.
پس چرا نمی تونی یه آدمو با این که خوب شناختیش در عین حال نشناسیش؟
پس چرا یه آدمی که قبلا اذیتت کرده برا بار دوم و سوم هم می تونه اذیتت کنه؟
پس چرا یه آدمی که دلت رو چند بار شکونده برای بار چندم می تونه این کارو بکنه؟
مگه قبلا این اشتباه رو نکرده بودی؟
پس چرا بازم تکرار میشه؟
واژه ها به تنهایی غلط نوشته نمی شن , ما اونا رو غلط می نویسیم ولی آدما خودشون کسی رو می رنجونن یا دلشو می شکنن.
واژه ها هچ وقت معنی خودشونو از دست نمی دن ولی آدما خیلی راحت گذشته رو با همه ی خاطره های خوب و بدش انکار می کنن.
انکار میکنن که قبلا چه کسی بودن و تمام مدت سعی می کنن که خودشو ن رو یه آدم دیگه جلوه بدن.
ما آن رازیم که دیگر بار هیچ تکرار نخواهد شد
معجزه ای که پیش از این هرگز روی نداده است
دل کسی رو نشکون !
نذار کسی دلتو بشکون !
همیشه خودت باقی بمون !
سعی کن دلی رو که می خوای بدست بیاری !
نه اینکه دلهایی رو که داری از دست بدی !
راست می گویی و درست .. ادامه بده همیشه
آدما مثه خیلی چیزا میمونن من یکیشونو میشناختم مثه مجسمه گچی بود. مثه میخ ...صندلی ...یا حتی گیاه
دیکته ی کلمه رو بعد از این که درستش و فهمیدی اصلاح می کنی .می خوای که درستش رو بنویسی . واقعیتش ر و بنویسی... اما واقعیت آدمایی که فکر می کردی می شناسیشون گاهی اینقدر برات بد رنگه که نمی خوای درستشو یاد بگیری . چون ذهنیتی که تو از اون آدم ساختی از واقعیت قشنگ تره . کی حاضر می شه گل شو با یه بادکنک عوض کنه !!!!!